Eigen werk
Opgetekend rond m’n 30e, nog vóór ik met de Cursus in Wonderen in aanraking kwam.
Marionet
aan onzichtbare draden
dans de dans
de mooie, ong’looflijke
waarvan je niet weet dat hij bestaat
Mocht je ontwaken
doe maar geen moeite:
kijk naar jezelf
en geef je maar over
aan je dans
de mooie, ong’looflijke
waarvan je nu weet
dat jij hem danst
Door onzichtbare handen
voortgestuwd van huis naar huis
mensen verschijnen, verdwijnen weer
geven ons vruchten mee
die we zelf ooit gezaaid
Rustloze geest, die verder wil, moet
de opdracht vervullen, die hij zichzelf gaf
Met de kracht in ons binnen
dat ondoofbaar licht
vervullen we vredig ons leven
Terwijl ik naar de mensen kijk
de wereld beschouw en ‘t leven
schuift er een and’re werk’lijkheid door
een saamzijn zonder grenzen
vissen onder water die
verbonden door de natte stroom
elkaars gelijke zijn
In stilte en gewichtloosheid
in leegte, in het zijn
zo dansen wij de rondedans
gaan in elkander op
Een weten dat dit schijn slechts is
illusies van de wereld
die wij geschapen, uitgezocht
te leren lief te zijn
Een onbenoembaar band ons bindt
alles doordringt en ook omvat
een sfeer der zielen
lichtend mooi
in witkleur glanzend, stralend
Geen leed geschiedt noch ongeluk
‘t is puur om ons te lout’ren
te leren af te staan
te lossen op in het bestaan
wat zo verschrikkelijk schoon en mooi
dat wij het liefst voor vluchten
Toch voelen vaak wij gene wereld
verborgen stilte, leegte
die in ons, om ons, door ons heen
en die mij zulk vertrouwen schenkt
dat ik noch bang, verdrietig
De oude man
met de nieuwe ogen
ligt op zijn bed
zijn sterfbed
Warmte en vrede
desemt hij uit
hij kijkt in het rond
naar de bloemen naast bed
naar gezichten en hoofdjes
die zich om hem heen
in een kring verzameld
Hij raakt aan met zijn handen
en wordt aangeraakt
en de zon speelt haar spel
in zijn schitterende ogen
die de laatste keer
de illusie aanschouwen
de bovenwereld, schijnwerkelijkheid
met daaronder het ware zijn
Hij aanschouwt schone zielen
kijkt recht in hun hart
vergeeft ze de tranen
van’t afscheid dat moet
En golven van liefde
van licht, lucht en zang
doorstromen de kamer
doorpolsen het ruim
de liefde te groot
om in’t lichaam te blijven
dijt uit, maakt zich vrij
en verspreidt zich alom
Laat achter wat stof
door de jaren gevormd
een huis dat te klein
om alles te vatten
dat verlaten wil worden
om verder te gaan
En de bloemen naast bed
witte rozen in knop
springen open en went’len
zich binnenste buiten
geboorte en dood
in’t zelfde moment
waar veel mensen omheen
slechts de helft van bezien
De krachteloosheid van die
die er sterft
slechts de helft van het zijn
van de kracht die er is
voorbij alle schijn
waar zonder een rust
het leven hervat
gaat de grootste verwachting
te boven
Vertrouwen in’t zijn
in de kracht die er is
in de harten der mensen
in de kern van de ziel
Zo vervult zich de kamer
met verdovende stilte
die elk begrip
te boven gaat
Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.
